De mensen waartussen ik me bevind kijken glazig voor zich uit, dommelen wat of kijken gefixeerd naar de grond. Ik kijk geïntrigeerd naar de mensen om me heen maar dat lijkt niemand op te vallen. De vrouw naast me zingt zachtjes en begeleidt zichzelf met haar handen, tegenover mij praat iemand tegen niemand in het bijzonder. Of misschien juist iemand in het bijzonder. Ze pakt een sigaret uit het pakje en stopt hem in haar mond. Net wanneer ik wil zeggen dat hier niet gerookt mag worden, wordt het me duidelijk dat ze hem helemaal niet aan gaat steken. Dat weerhoudt haar er niet van om er trekjes van te nemen en dan maar gewone lucht uit te blazen.
Er komt een man binnen. Hij is blind want hij gebruikt een pvc-buis als blindengeleidestok. Toch wil hij het nog extra benadrukken en tilt zijn oogleden op. Hij heeft zelfs helemaal geen ogen meer. Ook blijkt hij dakloos te zijn. Sommigen kijken op maar de meesten zijn te druk met hun eigen problemen.
Velen hebben hier zo hun psychische problemen. Van verslavingen, depressies tot schizofrenie. Het mooie is echter dat ze niet gescheiden worden op afdelingen maar min of meer harmonieus samenleven. Iedereen laat elkaar zo zijn eigen problemen hebben. Ik zit er middenin en geniet van de diversiteit. En dat alles op weg naar huis in een New Yorkse metro.
