Wanneer je dan eindelijk echt aan de slag mag, die eindeloze sollicitatieprocedures hebt doorlopen (of iets minder eindeloos voor diegenen die het geluk hebben snel een baan te hebben gekregen), verwacht je daar logischer wijs veel van. Als net afgestudeerde hbo-v verpleegkundige ga je vol goede moede aan de gang. Eindelijk mag je je waarde bewijzen. In de praktijk pakt het echter nog al eens anders uit...
Je bent net afgestudeerd, hebt geen of maar heel weinig ervaring, je bent jong, je moet ingewerkt worden… Allemaal redenen om in je nieuwe team niet als volwaardig gezien te worden. Je bent gewoon een soort stagiaire die alleen iets meer betaald krijgt.
Natuurlijk is dat niet de houding van ieder team of van iedere collega maar het is iets om rekening mee te houden. Want dan moet je je ineens in een team knokken, iets waarvan je had gedacht dat dat na je stagetijd wel over zou zijn. Dat is moeilijk en dat valt tegen maar het is ook iets waar je van leert. Het aankaarten in het team of het aangeven bij je teamleider is moeilijk maar wel noodzakelijk om het werk leuk te maken en te houden.
Mijn eerste werkervaring is geweest zoals hierboven beschreven. En nogmaals, het hoeft niet zo te gaan, maar het kan wel. Na een paar zware eerste weken ben ik door een collega min of meer gedwongen om met mijn teamleider te gaan praten. Wat meespeelde is dat ik toen al ergens anders had gesolliciteerd en er een aanbieding was om op een andere afdeling te komen werken.
Wat bleek: mijn teamleider was blij dat ik met mijn problemen kwam. Hij had de knelpunten binnen het team ook al gesignaleerd, maar niemand kwam er mee en hij zich maar wat in zijn hoofd haalde. Nu kon hij er wat mee gaan doen. De drempel was hoog om dit gesprek aan te gaan, maar het resultaat is dat waarop ik gehoopt had. Nu afwachten hoe het team zich ontwikkeld.
