Ik zal me eerste even voorstellen. Ik ben Marika (20) en verblijf ruim een jaar in de GGZ-InGeest. Ik kom uit de kinder- en jeugdpsychiatrie. En daar hadden een zeer aparta manier van het geven van dwangmedicatie. Het traject ging als volgt:
Ik weigerde mijn orale medicatie. Na overleg en overleg werd besloten dat ik het móest krijgen. Een aantal sociotherapeuten kwamen de separeer in en pakte me vast. Eentje drukten mijn kaken open en legde het tabletje op mijn tong en vervolgens werd er een bekertje water in mijn mik gegooid in de hoop ik het zou doorslikken. Maar ik was erg koppig (en psychotisch) en spuugde alles uit. Ze merkten op dat dit niet zou werken. Toen werd er overlegd en overlegd en opeens hoefde ik de medicatie niet persé want er was geen sprake van gevaar.
Het kan ook anders.
Bij dreigend gevaar kan er een injectie intra-musculair gegeven worden. Dat is ook voor gekomen. Ik werd gerustgesteld. En ook het geven ging een stuk sympathieker. Ik werd op mijn buik gedraaid. En de verpleegkundige stelde me gerust en zei wanner de prik kwam. Pleistertje erop en klaar.
Ze zeiden dat het niet erg was als ik gespoten was, dat het geen falen is. Maar dat het kan gebeuren.
Dus: kaakklem kan niet. Ik hield er twee blauwe plekken van over. Eén op een linker kaakgewricht en de andere zat op mijn rechter kaakgewricht.
IM is hoe dan ook toch vriendelijker…
