Op een warme zondagmiddag besloot ik met een groep patiënten te gaan wandelen, dus ik riep ”Wie wil er mee?” Even later stond ik buiten met een te grote groep patiënten waar tot mijn schrik ook wegloopgevaarlijke en suïcidale patiënten bij zaten. Ik riep meteen: “We gaan hier rechtsaf en dan weer rechts!” Zo hoopte ik snel bij de achteringang uit te komen. Maar voordat ik het wist, zette een jonge suïcidale patiënt het op een rennen. Hoewel ik bij de groep moest blijven, ging ik snel terug naar het paviljoen en sloeg alarm. Ik voelde me vreselijk, ik wist dat het mijn schuld was. Na een half uur werd er aangebeld. Ik deed de deur open en daar stond de weggelopen jongen voor de deur. Hij zei: “Ik heb de trein gemist”.
Zijn opmerking werkte bij iedereen op de lachspieren, vooral voor mij was het een enorme opluchting. Het mooie is dat de jongen later zei dat hij zichzelf op dat moment bij de deur had zien staan en dat het een keerpunt in zijn leven was.
