Op de individuele behandelafdeling van een tbs-kliniek loop ik naar de deur van een patiënt. Ze heeft gebeld en ik ga kijken wat haar vraag is. Ik klop op de deur en wanneer zij aangeeft dat het kan doe ik het gordijntje opzij en kijk door het raampje. Ik controleer of ik haar zie en of ze voldoende afstand tot de deur heeft. Zo zijn de regels namelijk. En deze regels zorgen voor de veiligheid van mij en mijn collega’s. Ik doe de deur open en vraag haar of ik haar ergens mee kan helpen. Ze zegt dat ik God niet ben en dat dat te zien is ook! Ik bedank haar lichtelijk sarcastisch en vertel haar dat ze daarvoor niet hoeft te bellen.
Stage lopen in een tbs-kliniek. Vertel het een willekeurige Nederlander en hij of zij zal overlopen van de vooroordelen, maar het vooral ongelooflijk knap van je vinden. De afgelopen twintig weken heb ik het mogen ervaren. Soms is het moeilijk, soms is het zwaar, maar het is vooral ontzettend leerzaam. Door de moeilijke patiëntencategorie neemt je groei elke week in proportie toe en kom je telkens voor nieuwe uitdagingen te staan. Het maakt je volwassener, niet alleen als verpleegkundig beroepsbeoefenaar, maar ook als mens. Zoals het voorbeeld hierboven illustreert is stagelopen in een tbs-kliniek ook ontzettend leuk. In de kroeg of op verjaardagen zul je merken dat iedereen aan je lippen hangt wanneer je vertelt over de mooie en zo nu en dan bizarre gebeurtenissen in de kliniek.
Maar dan het meest heikele punt: is stagelopen in de tbs eng of gevaarlijk? Uiteraard is er weleens een tbs-er geïrriteerd of boos omdat er iets niet gaat zoals hij of zij wil. De regels, afspraken en collega’s zorgen er echter voor dat het zelden escaleert. Toen ik een ervaren collega ernaar vroeg antwoordde hij: ‘Ik heb in een heleboel psychiatrische instellingen gewerkt, maar ik heb me nergens zo veilig gevoeld als hier.’ En daar kon hij volgens mij wel eens gelijk in hebben.
