Ik ontdekte op internet de site van Soteria. Deze stichting wil opvang bieden aan mensen in acute psychische crisis, ze ondersteunt mensen die een psychose doormaken en geen medicatie willen. De stichting is geen aanhanger van het medisch model en biedt een alternatief.
Soteria geeft een interessante maar ook verwarrende invalshoek. Ik ben er -vast onder invloed van het medisch model- inmiddels van overtuigd dat een psychose meer schade aanricht als deze langer aanhoudt en ook niet leuk is om door te maken. Mogelijk is een psychose wel leerzaam zoals Soteria stelt, maar leerzaam als kanker. Met teveel schade om het te laten voortbestaan als je er iets aan kunt doen. Of kan je dat nooit voor een ander bepalen?
Ik ben ooit onder invloed van hash-cake eens danig in de war geraakt en elke tel van die paar uur was er één te lang. Het was een bijzonder angstige ervaring waarvan ik vooral leerde dat dit niet goed was voor mij. Ik voelde me nog maanden daarna kwetsbaar en wiebelig. De ervaring is zelfs 25 jaar na dato nog op te roepen, zo indringend was het. En eigenlijk ook nog zo dichtbij.
Het stukje van Regina Bellion op de Soteria-site is mooi. Rust wil ze in haar psychose, samen zijn met haar huisdieren, ze heeft geen ruimte voor de officiële wereld in haar staat van zijn. Mooi gezegd en geschreven. Echt inleven en ook luisteren naar het verhaal van iemand die in de war is, zoals de stichting voorstelt, is natuurlijk altijd goed, dat moet zeker meer. De stichting heeft dan ook niet voor niks de Detlev Petry prijs gewonnen.
