Op de open afdeling psychiatrie was de problematiek van de patiënten niet al te ernstig.
Toen ik een groepje net opgenomen patiënten voorstelde om met ze te gaan wandelen, hadden ze daar wel zin in. Tegelijkertijd vonden ze het eng, omdat ze zich realiseerden dat ze nu officieel psychiatrisch patiënt waren. Stel dat ze een bekende tegenkwamen! Maar ik wilde naar een stukje onontdekt bos waar je nooit iemand tegenkwam. Dus ik zei plagend: ik ga nu wandelen met een groepje gestoorden en wat de broeder zegt, gebeurt. Ze gingen mee. We waren net het hek rond de inrichting gepasseerd en een stukje het bos ingelopen, toen er een man op ons afgerend kwam die de groep vertelde dat hij Jezus was. Hij wilde weten hoe laat het was, want het was al bijna te laat voor de mensheid. Hij rende weer verder, de groep was even stil maar toen de man ver genoeg uit zicht was begon iedereen hard te lachen. “Er lopen meer gekken buiten het hek dan binnen”; dit gezegde werd werkelijkheid en had een prachtige relativerende werking naar de groep toe.
